Неодамнешниот митинг во Тетово, што очигледно беше предупредување до “оазата на мирот” дека Албанците од Македонија ја признаваат како своја само и единствено Република Албанија, а никако не и македонската власт, ме натера да се замислам над некои реалности од развитокот на “албанското прашање” во оваа земја и да се потсетам на некои работи.
Таму некаде, на почетокот од политичкиот плурализам, ми дојде еден пријател, колега во правото и (до неодамна) мој политички соборец. Вака и вака, вели тој, група албански интелектуалци (застапувани од еден скопски адвокат) би сакала да и се приклучи на Лигата за демократија. За почеток ветуваат 200.000 ДМ и 300.000 гласови! Го прашав мојот соговорник (кој, инаку, беше член на “подвижниот циркус”, како што ја нарекувавме групата активисти, која крстосуваше по Македонија држејќи трибини, основајќи општински јадра, а потоа и централи на Лигата) дали некаде, за тие неколку месеци, колку што политички соработувавме, ни се случи слично чудо: некој да ни понуди и стоти или илјадити дел од тие силни германски марки. “Никаде!” беше одговорот што го знаевме обајцата. Беше јасно дека анонимната “група албански интелектуалци” не сакаше членство во Лигата за демократија, туку заштитен чадор за некои свои цели и намери. (Многу подоцна, на тетовскиот митинг, се виде кои цели и какви намери!) Му одговорив на колегата дека ни требаат многу пари, а уште повеќе гласови на првите слободни избори, но не по цена на образот. Ако навистина сакаат да членуваат во Лигата, нека повелат да ни се придружат како и сите други, преку основачките трибини. Се разбира, не ни се придружија. Неколку недели подоцна се јави една нова партија, во која се беше албанско освен потпретседателот. Со време, групата интелектуалци се осоколи до непрепознатливост: од тие први плашливи политички ползења до тетовските сепаратистички оргии, одржани без срам и перде пред лицето на Македонија и целиот свет, Албанците минаа забележителен пат.
До пред некое време, тие настојуваа да се добие барем впечаток дека се граѓани на Македонија, дека друга татковина не сакаат да имаат, дека во тоа мора да им веруваме, дека немаат ништо заедничко со каков и да е сепаратизам, итн. итн. На тетовскиот митинг престанаа со тој ритуал: таму имаше само знамиња на Република Албанија, се свиреше само химната на Република Албанија, а се плукаше и се свиркаше на се што беше македонско. Македонската држава, претставена од “малубројни полициски сили”, загуби здив од дрскоста на Шиптарите. Роденденската забава (на др Данаилов-Фрчковски) се претвори во застрашувачки националистички оргии! Глупавите режимски (и “независни”) медиуми сторија се за да го багателизираат значењето на настанот, наместо, на најголемите камбани да ја рашират пред Европа грдата вистина за мезимчето на г.г. Герт Аренс, ван дер Штул & комп.
Деновиве ме посети амбасадорот на една од водечките западноевропски држави.Во еден момент го прашав дали го виде митингот во Тетово и дали такво нешто би се толерирало во која и да е правна држава во Европа. Неговата екселенција ме погледна мошне недипломатски, небаре сакаше да праша дали јас тоа му се потсмевам (не е пристојно да речам поинаку). Се разбира дека ова е можно само во единствената оаза на мирот на бреговитиот Балкан, управувана од влада во која барем четвртина од министрите се професори по право.
Кон крајот на минатата година, поттикнат од некои други вакви појави, седнав, та за БЕЗБЕДНОСТ, списание за криминалистика, криминологија и кривично право (единствената вредна работа по која сегашниот министер за надворешни работи ќе го памтиме како министер на полицијата!), напишав статија за кривичното дело Повреда на угледот на Република Македонија (чл. 90 КЗМ), што почуваше со зборовите:
»Субјективен впечаток на потписникот на овие редови е дека Република Македонија нема некое особено разбирање за поими како што е правото на државата на општо почитување, или, поинаку речено, за чест и углед на државата, па оттаму има малу или нималу службени настојувања да се обезбеди нивното важење. Доказ за ова тврдење е “незаинтересираноста” на органите на прогонот во некои драстични случаи на флагрантно непочитување на македонската држава од страна на припадниците на албанското малцинство во најразлични пригоди: неистакнување на македонското знаме за време на националните празници или, што е уште поголема дрскост, истакнување наместо него на знамето на една странска земја (Република Албанија), неинтонирање на химната на Република Македонија во определени пригоди или, што е уште подрска провокација, интонирање на химната на таа иста странска држава итн. итн. Колку што ми е познато, досега немаше ни најелементарен обид да се постави прашањето за кривична одговорност на сторителите на ваквите и слични акти.
Патем речено, се чини дека македонската држава, заради мирот во куќата, е расположена (или присилена?) да ја толерира оваа нечуена дрскост во изразувањето нелојалност спрема себе, односно во јавното изразување лојалност спрема туѓа држава од страна на нејзините граѓани, акти што ниедна друга (макар колку примитивна) земја не би ги толерирала. Тоа можеби е уште еден акт на “мудрата” политика, што од оваа земја направи прочуена “оаза на мирот”, но никако не и доказ за тврдењето на Уставот на Република Македонија (УРМ) дека владеењето на правото е една од темелните вредности на нејзиниот уставен поредок (чл. 8 ст. 1 ал. 3 УРМ). Во Европа, меѓутоа, што е цел кон која наводно програмски се стремиме, принципот на владеење на правото е највисоката од темелните вредности на уставните поредоци на нејзините држави. Тоа е и причината што решив да се зафатам со темата од насловот, надевајќи се дека нашите јавни обвинителства и судовите наскоро ќе дадат и сопствен придонес кон оваа тематика.«
Залудо беше надежта! Мојата статија се појави во бр. 4 на БЕЗБЕДНОСТ (за декември 1995), а од знаци дека македонската држава почнала да се самопочитува (за да ја почитуваат и другите) нема ни трага!
Др Ѓорѓи Марјановиќ
ПС. Освен ако за некаква трага на оваа самопочит не се смета Решението П. бр. 6686/95-И на судијата Ружа Томеска од Општинскиот суд за прекршоци од Гостивар, со која таа на некојси Ештреф Асани му изрекла казна од цели 4.369,00 денари затоа што ден 28.11.1995 година (ако ме држи сеќавањето: национален празник на западниот добрососед) пред кафеаната “Кастриоти” во с. Равен, го истакнал знамето на Република Албанија без знамето на Република Македонија.
No comments:
Post a Comment