Пред неколку дена еден млад деловен човек растреперено ме прашуваше дали, правно гледано (по евентуалното доаѓање на власт) опозицијата би можела да направи ревизија на сите досега склучувани договори и да побара одговорност од луѓето што за евтини пари ја распродаваа(т) оваа земја. За да биде појасен, ми раскажа една ваква случка:
Требало да се опреми некакваси лабораторија (не сакав да распрашувам каква, зашто тоа, на крајот од краиштата, е сосема ирелевантно). Цената на опремата што морало да се купи во странство била 25.000 долари. Со оглед на тоа што нарачувачот на зделката ги немал тие пари, склучил договор за заем на 150.000 долари, од кои 25.000 биле наменети за купување на опремата, а 125.000 за едукација на кадри, сервисирање на опремата итн. итн. Односот помеѓу она што треба да се даде како цена за опремата и “рестото” е толку несразмерен што и на дунстер во економијата му е јасно дека некој ставил во сопствениот џеб пет или десет илјади долари, а за возврат, странецот ќе касира пет пати повеќе од она што би го добил на “нормалниот пазар”. Ќе речете: приказна што во разни договори се повторува кој знае колку пати годишно во кутра Македонија.
Еден убав ден, доаѓајќи на власт (со Божја помош), опозицијата може, се разбира, да направи листа на договори склучени под сомнителни услови, да најде и докази за направените злоупотреби и да ги казни домашните махери, но тоа сепак нема да ја ослободи државата (и македонскиот народ) од обврската да си ги врати долговите.
Во (западното!) странство, дознавањето за овие ујдурми, зависно од тежината на дадениот поткуп, би можело да доведе: (поретко!) до паѓање на некоја влада, односно (почесто!) до изнаоѓање некој жртвен јарец, што би морал да се прости од својата важна функција (како што, пред некое време, од местото Генерален секретар на НАТО мораше да си отиде белгискиот “социјалист” Вили Клас, на пример). И толку! Скапо купените лаборатории ќе продолжат да си работат во Македонија, со поткуп купените белгиски хеликоптери ќе си ја надлетуваат Италија, а нивната (не)заслужена цена купувачот ќе мора да си ја плаќа “како попче”.
Вицот, меѓутоа, е во тоа што во држави каква што е Македонија нема шанса (кога и да е!) на власт да дојде колку-толку чесна партија. Ова парче земја, што мошне несмасно настојуваме да продолжи да се вика Македонија, е интересно за Светскиот полицаец само од стратешки причини, а за богатите Европјани, евентуално, за нивните валкани индустрии и, уште повеќе, за нивните штетни отпадоци. Оттаму, првите ќе нн ја чуваат земјата, ќе ни ја опремуваат војската (и ќе ни ја јенкизираат, давајќи им на наши воени центри за обука имиња на - за нас апсолутно беззначајни - воени бирократи, Бог да ги прости!), а другите ќе нн даваат “мошне поволни кредити (со пристоен грејс период)” за изградба на депонии за атомски отпад, што во Македонија, инаку, го има во неверојатни количества (!?).
Бранителите на слободата и демократијата во светот, ако треба, и највалканите избори во оваа земја ќе ги прогласат за “слободни и фер”, само за да имаат сојузник врз којшто ќе може да се потпрат. Нив не само што не ги интересира моралноста на партнерот, туку, би рекол, тоа е последното негово пожелно својство, ако не и сосема непожелно. Како и комунистичките господари, нив ги интересираат само луѓе што од кој знае какви причини се расположени да служат. Ако не сте таков, простете се од нивната милост!
Си земам слобода ова тврдење да го илустрирам со еден речовит личен пример! Долго време (веројатно како извикан “дисидент” од времето на комунизмот) уживав големи симпатии во американските кругови во Скопје: барем три пати имав чест да ручам со г. Ворен Цимерман (ни повеќе ни помалу туку последниот велепратеник на САД во поранешна Југославија), во библиотеката и денес чувам десетици книги добиени на подарок од Американскиот информативен центар, а за списанија и копии од статии и да не зборувам! Арно ама, кога Били Клинтон ја призна Македонија под грдото име FYROM, не можев да одолеам да не му заблагодарам на големиот господин за тој убав гест, седнав, та му го напишав и испратив (со авионска пошта!) следново пусулче:
“Драги господин Претседателе, / Како граѓанин на Македонија високо го ценам Вашиот гест на признавање на мојата татковина. Како професор по право може само да се исчудувам, какви ли тоа школи свршиле Вашите советници по меѓународно јавно право. Сепак, се надевам дека непристојноста во формата нема да биде пречка за добрите односи помеѓу народите на Бившата Британска Колонија САД и Бившата Југословенска Република Македонија. / Искрено Ваш...”
Резултатот беше брз (и очекуван!): драгиот гостин на амбасадорските ручеци беше прецртан од сите можни списоци на Америте во Скопје. Нема веќе коктели, нема книги, нема списанија, а ако сака да појде на некој концерт, што тие го организираат, мора да си купи карта како и секој друг. И - да се знае! - вака ќе мине секој (поединец или партија, сеедно) што ќе се обиде да им продава принципи и слични пуфки на претставниците на најслободната, најдемократската земја на светот.
Впрочем, зарем нашите драги изборни монитори не знаат кој ги пушташе бугарските летоци? Знаат, знаат! Само, ним им се потребни токму такви мајстори за магла и тие ќе ги поддржуваат со додека овие им служат. Затоа, опозицијата, наместо да се замајува со парламентарната и уставноправната судска процедура за предвремени избори (и со “цинкарење” на владејачката гарнитура како комунистичка, што странците исто така не го знаат, нели), треба да стори со за да ги убеди нашите нови (прекуморски) газди во својата лојалност и да ги увери дека ќе биде уште попослушна од сегашната македонска позиција (ако тоа воопшто е можно)!
ДНЕВНИК (I,79,10)
No comments:
Post a Comment