АЛХЕМИЧАРИ НА МОЌТА

Година-две по првите парламентарни избори во Македонија во Собранието имаше некаков прием. Се славеше првата или втората годишнина од Уставот ли, од независноста ли, веќе не се сеќавам точно! Бев на чело на Лигата за демократија и - како таков! - се најдов меѓу канетите. Во еден момент, еве ти го пратеникот и мој колега од Универзитетот, г. Х... (СДСМ). Ми приоѓа и, со широка насмевка на “важен фактор”, не стегајќи се воопшто од присуството на пет-шестемина познати со кои разговарав (и нивното подоцнешно евентуално сведочење), ми се обрати со беневолентност на наполеоновска прицеза: “Многу нн недостигате во парламентот, професоре! Овој пат ја згрешивме работата. Нејсе! На следните избори ќе уредиме да се најдете меѓу нас!...”
Го погледнав попреку (народот вели: “како крава мртво теле”) и, со мојата пословична тактичност, му возвратив: “Колега Х... Вие очигледно ништо не сте разбрале од она за што се залагам, ако мислите дека би се согласил да влезам во парламентетот на наместени избори!”
Насмевката ја снема, погледот му се вкочани и оттогаш до денес не сме проговориле ни збор. Еднаш се сретнавме во кабинетот на деканот на неговиот факултет. Тогаш тој ме погледна како крава мртво теле, студено ме поздрави, без да ми се обрати.
По некое време Лигата за демократија “се влеа” во Демократската партија, а јас лично на вторите избори не се појавив, па СДСМ не можеше (и да сакаше!) да го намести моето присуство во парламентот. Но, тоа не значи дека немаше полни раце работа со местење.
И овој пат, меѓутоа, местачите на избори постапија мошне немакедонски, што ќе рече: неумерено (еден скопски графит речовито зборува за духот на нашиот народ: “И кога јадеш ..., јади со мера!”) и уште еднаш ја утнаа работата: Собранието се наполни само и исклучиво со здрави леви сили! Во него немаше веќе расправи ни за вампири, ниту за врапчиња. Во него никој на Претседателот на републиката не му велеше веќе “Чичко Киро!” Со беше (и со уште е) пристојно, цивилизирано и - до немајкаде здодевно!
(Впрочем, затоа и никој веќе не ги гледа ТВ-преносите од седниците! Народот можеш да го измамиш со комплицираната изборна процедура, но не и да го излажеш со квази-парламентаризам: дебатите непријатно мирисаа, да не речам смрдеа, на нешто гнило, на нешто пцовисано. На мртов поредок! На нешто што денес во Европа го има само уште кај нашиот северен сосед: на едноумие!)
Но нашите алхемичари на моќта, не ќе беа тоа што се, ако не се досетеа како македонскиот парламент (во чијшто легитимитет на големо се сомнева и Генералниот секретар на ОН, впрочем) да го направат “класична демократска институција”. Некогашниот интимус на Садам Хусеин одненадеж реши не само да фингира либерал, туку и да игра улога на огорчена опозиција. Што му е ветено на в.д. Претседателот на републиката за да ја одигра оваа улога, не ми е познато (можеби - за четири години да му го бришат она “в.д.”, кој знае), важно лагата не успева.
Нема будала што во Македонија ќе поверува дека партијата што во првиот парламент влезе само благодарение на харизмата на Анте Марковиќ, а во вториот благодарение на С(К)М, може да биде некакваси опозиција. Да се потсетиме: на оние дополнителни избори за едно пратеничко место во општината центар во вториот круг влегоа само три кандидати: Никола Поповски од СДСМ, Александар Тортевски од Лигата за демократија и уште кандидатот на нашите национални неоромантичари. Кандидатот на ѓоа-либералите во првиот круг не успеа да собере ни стотина гласови!
Ова само по себе е доказ дека “либералите” не се ништо друго освен комунистички деленици, без членство и без гласачко тело. Тие, без јуношите од СДСМ, се никој и ништо (како ни наследниците на имотот на ССРНМ, впрочем). Ним комсомолците од Водно им доверија улога на опозиција, до следните избори. Тогаш, пак ќе се најдат заедно во некаков сојуз за Македонија и ќе се обидат да нн останат господари барем уште 600 години.
Логиката е проста: ако македонскиот народ можеше да ги истрпи Турците 500 години, зошто второто колено на комунистичкото воено благородништво да не остане барем 600. Турците сепак беа малу полоши господари!
ДНЕВНИК (I,27,12)