Едно време, кога Југот ни беше отворен и јас не ретко одев да се брчкам во водите на топлото (ни) море, некои тамошни жители ми раскажаа една поучна приказна за нивната нарав. Лагите, велеа тие, како нешто без што луѓето никаде на светот не можат, ги создал (како и се друго) Господ. Ги подврзал во илјада вреќи, та фатил да им ги дели на народите: некој добил една вреќа, друг - две или три, трет - дури десетина. И се така и ниеден народ не останал без таа Божја дарба. Па сепак, и покрај немерливоста на Божјата правда, на крај му останале стотици неподелени вреќи со лаги. И бидејќи нему не му требале, не знаејќи што да прави со нив, зел та ги фрлил врз една каменита ненаселена земја да не прават зијан. Арно ама, едно време и во тој камењарник се населил и се намножил некаков народец и вреќите (очигледно) не останале ненајдени. Тој народ е денес нашиот јужен сосед и ете зошто е ненадмашен во онаа дарба со која (и не сакајќи) толку богато го обдарил Господ. Така раскажуваат Атињаните за себе и за својата природа а јас само го пренесувам раскажаното. Ни додавам ниту одземам.
По сите оние работи што ни се случуваат последниве пет години со нив, многу често мислам на нивната приказна. Ако решив јавно да ја раскажам, тоа е затоа што ми се чини дека со нив не ќе може поинаку да излеземе на крај, освен да фатиме да учиме од нивната ука и наука, та да ги толчиме, што би рекле Кумановци, “с’с њини камења по њину главу”. Ова не би требало да ни биде особено тешко, зашто и ние во оваа земја имаме мошне даровити младинци, собрани во некакви сојузи за Македонија, кадри за се, па и за лаги и прелаги.
А сега, еве и што сакав со овој увод!
Оној пат кога Север ни беше затворен поради “неоправданите и со ништо незаслужени санкции” спрема горниот добрососед, а долниот реши да не затвори со сопствено ембарго, не ме мрзеше да појдам (самоиницијативно) на разговор на највисоко рамниште во земјава и да прашам зошто македонската граница функционира на принцип на полупропустлива мембрана та пред неа запира се што е наменето за Македонија, а без мака минува се што оди кај јужниот добрососед. Во вакви ситуации, велев (повторувајќи некои уроци по меѓународно јавно право), сосема е легитимно нашата земја да и го прави истото тоа на својата драга јужна сосетка. И никој жив на светот не ќе може да ни забележи дека правиме нешто недопуштено, нешто невидено и нечуено на веков. И редев примери за она што го знаев, за она што некаде, некогаш сум го прочитал та фатив пена на устата зборувајќи, иако тоа (зборувањето) ми е, да речеме, занает. Редев и примери од мојата сопствена животна практика, подвлекувајќи дека има само еден начин другите да се натераат да те почитуваат - да им ги покажеш забите, кога треба!
Ме сослушаа со пословично добронамерното внимание (на кое, чувме, не можат да му одолеат ни најзакоравените француски сенатори) и ми одговорија дека е се така како што велам, дека меѓународното право, верно, познава таков принцип, но дека Македонија, со ваква постапка, иако наполно легитимна, би ги загубила сите симпатии што во моментот ги ужива среде меѓународната заедница. Морам да признам дека останав без текст: еден силеџија од најодвратен вид ме малтретира, ме понижува на јавно место, а јас не се бранам за да не ги загубам симпатиите на сеирџиите што сето тоа го гледаат без да мрднат со прст за да ми помогнат. А на тоа се сведуваа симпатии на меѓународната заедница, ако не сте заборавиле.
По природа сум упорен човек, па го замолив мојот соговорник да ми каже во што се отелотворуваат симпатиите на таа меѓународна заедница, за чиишто симпатии сме толку животно заинтересирани. Колку милиони долари компензација на штетите ни одобрија, колку ни ги олеснија економските тешкотии, колку...
Не се сеќавам што ми беше одговорено, но секако немаше тоа да го заборавам да беше нешто што вредеше да се запамети. Видов дека мојот соговорник свири на сосема други жици. Дека едноставно не комуницираме и не можеме да комуницираме. И престанав да се надевам дека ќе ме разбере (иако обајцата несомнено зборувавме стандарден македонски јазик).
Што е посебно тажно, жално та дури бедно, ни неговиот (и мојот) народ не се однесува(ше) поинаку. Секојдневно налетувам на автомобили на кои некој ја изгребал кратенката РМ опкружена со маслинови гранчиња. Не ретко возам зад автомобили со скината (меѓународна!) налепница МК. Луѓето раскажуваат дека пограничничните службеници на долниот добрососед не дозволуваат да влезете во нивната државичка додека самите не си ги испокршите ноктите гребејќи ја налепницата. (Пусти будали! Дали навистина веруваат дека Република Македонија ќе ја снема од лицето на светот ако од неколку коли се одлепи соодветната налепница?!) Па сепак, сето тоа и мал милион други ситни понижувања не им пречат на луѓето од оваа земја масовно да јуришаат на Југ и да им ги полнат џепобите на нашите добрососеди.
И бидејќи е тоа така, и бидејќи овој народ (и неговото водство) се поголеми христијани од самиот Христос, јас решив да воведам сопствени мерки на реторзија спрема нашите добрососеди. Кога зборувам за Јужниот, на пример, секогаш велам (Република) Атина, а за неговите жители само и исклучиво - Атињани. И така ќе правам се додека тие не викаат нас онака како што не викаат. Бугарите, верно, не викаат Македонија и Македонци, но, за чудо, тврдат дека јазикот не смеел да ни се вика македонски, туку “официјален”. Некои читатели на ДНЕВНИК веќе забележаа дека јас, зборувајќи за нивниот идиом, велам “официјален јазик на нашиот источен добрососед”. За источниот сосед ќе зборувам како за “Поранешна Социјалистичка Народна Република Албанија”.
И воопшто, за секоја земја што не нарекува со “привремената референција за внатрешна употреба” ќе изнајдам начин да ја именувам со исто толку инвентивна референција. Ако речам “Поранешна Римска провинција Галија, Германија или Британија” не се сомневам дека ќе погодите на кого мислам. А на Клинтон веќе му пишав како на Претседател на “Поранешната Британска Колонија Соединетите Американски Држави”. И ми лекна на душата. Ако сакате така и самите да се чувствувате, следете ме!
И не јадете атински сладоледи! Гојат!
Др Ѓорѓи Марјановиќ
No comments:
Post a Comment