ПОМЕЃУ ЗМИЈАТА И МАГАРЕТО

Едно младо, педантно докторче по меѓународно јавно право (др Игор Јанев) пред повеќе од една година беше “открило” еден преседан на Меѓународниот суд на правдата, според кој, на една држава што бара прием во членство на Обединетите нации не смеат да í се поставуваат никакви други услови, надвор од оние што таксативно се наброени во член 4 од Повелбата на ООН. На времето на ова, за големо чудо, “не се сетиле” (!?) ниту бирократите на Обединетите Нации, ниту неискусната дипломатијата на македонска држава.
Момчево (за чиешто “откритие” и јас веќе еднаш пишував на ова место) во нашиот печат објави повеќе статии, даде повеќе интервјуа. Се измори, кутрото, објаснувајќи ја едноставната постапка што мора да поведе за да се избори одлука на Меѓународниот суд на правдата дека Република Македонија, при нејзиниот прием во ООН, е онеправдана на најгрд можен начин: обезличена со тоа што наместо под уставното име е примена под референцата “FYROM” и, згора на тоа, уште задолжена за сопственото име да мора да преговара со оној што најлуто се противи таа да се нарекува Македонија - со Република Грција! За чудо, едноставната вистина на др Јанев не допира до никого во оваа земја!
Откако дознав дека Претседателот на републиката знае за “откритието” на младиот научник, воопшто не ме мрзеше да побарам прием кај него и да го прашам зошто не презема ништо. Ми одговори, но не презеде ништо. Во една пригода потоа (во “престижната Уранија”, седалото на алтернативната демократија) налетав на министерот за надворешни работи, мојот, инаку, многу фален одликаш (на времето му бев дал десетка: испитот беше усмен и јас не можев ни да сонувам дека писменоста му е онаква каква што тој самиот í го откри на македонската јавност во ДНЕВНИК (преку “писмото” против г. Данаилов-Фрчковски, ако не се лажам): не само што знаеше за идеите на др Јанев, туку наводно беше наполно согласен со нив, со тоа што рече дека тука сепак ништо не може да се стори зашто Македонија “се согласила” на тие услови. Немав време да го прашам дали би имала некакво правно дејство неговата согласност да ми биде роб или дури неговото преколнување да му го скратам животецот. Нејсе! Кога видов дека со алтернативно-демократските министри нема разумен муабет на оваа тема, решив да се обидам преку неговиот заменик и мој некогашен студент Борис Трајковски да влијаам врз премиерот, тој да го задолжи министерот да се заложи за македонската кауза пред Генерално собрание на ООН.
На свадбата на еден мој драг студент (и - за разлика од татко му - пламенен борец за малцинските права на Македонците во Бугарија!) случајно налетав на г. Трајковски и му реков дека би сакал да поразговараме, а му кажав и во врска со што. Прелогот го прифати без особено задоволство, а јас, со оглед на неговата презафатеност оставив самиот да определи кога ќе се видиме.
Дојде и помина септемвриското Генерално Собрание на ООН, г. Борис Трајковски не ме побара, а Македонија (во која тој толку цврсто верува) ќе мора да чека до не знам кое идно Генерално собрание. Деновиве (по мојот фамозен разговор на А1 Телевизијата со г-ца Оливера Трајковска) добив абер преку трето лице (!?) дека претседателскиот кандидат на благонадежната ни партија со трофејно име сакал да поразговара со мене. Ми текна во што би можело да биде работата: во тој разговор реков, меѓу другото, дека ми се чини оти владејачката партија, излегувајќи на избори со едно речиси непознато лице (без биографија!), како да сака да ги загуби. Веројатно, тоа го погодило човекот! “Третото лице” се согласи со мојата претпоставка, а, јас (тактичен, како што ме дал Господ) реков дека кога јас сакав да поразговарам со тој џентлмен (и тоа не за лична, туку за македонска работа), тој не покажа никаков интерес. Сега јас не гледам причина за разговор: што очекува г. Трајковски од него - да му се збогати биографијата? “Третото лице” само се насмеа и ништо не одговори.
Претходната власт, притисната од меѓународната заедница, го жртвуваше уставното име на земјата од незнаење: ако Европската заедница во Лисабон можеше да ја изгласа онаа глупава резолуција со која ни забранува да го користиме вековното име, како можеше да се очекува некој во Македонија и да помисли дека тие господа таму, што на цел свет му држат лекции што е тоа демократија, а што правна држава, практично немаат абер ни од едното ни од другото. Дека немаа абер од правна држава се виде кога решија да ги погазат решенијата на Бадинтеровата комисија (што самите ја создадоа за да им помогне со своето познавање на меѓународното право). Дека немаа абер од демократија се виде уште подрастично кога со бомби загадија половина од планетата Земја, настојувајќи да соборат еден човек, кој (колку и да ни е несимпатичен), сепак - мора да се признае! - легално беше избран на функцијата “претседател на републиката”.
На сегашнава власт (благонадежна, како што ја дал Господ!) името на државата и е очигледно последната грижа. Како и нејзиниот углед! Како и нејзиниот грб! Како, инаку, да се разбере нејзиното поведение во врска со сево ова?
Затоа, на последниот состанок на Извршниот одбор на Лигата за демократија, разговарајќи за тоа како да постапиме пред претседателските избори и што да им кажеме на нашите членови и симпатизери, на крајот сепак решивме да им препуштиме да гласаат според својата совест: во петте принципи на другарот Тито веруваме исто колку и во изјавите на другарот Васил! Првиот го паметиме по “намештаљката” позната како “бугарски летоци”, против вториот уште војуваме да докажеме дека го рекол она што го објави дневниот билтен на владејачката коалиција. Ако не е точно тоа што го рекол (дека парите од провизијата í ги подарил на државата да í се најдат за изградба на спортски сали, болници и филхармонии), не мора да признае дека излажал, нека каже дека било шега. Како Камбовски! Овој првин некаде (на службен состанок!) се мајтапел со хрватскиот претседател, а потем фати да се извинува и притоа заборави дека одамна веќе не е постдипломец на загрепскиот Правен факултет, туку македонски министер за правда. А се извинуваше на начин што ми ги обеспокои цревата во утробата! Поради другарот Андов политички ја расипавме калимерата со г. Гошев и излеговме од Демократската партија не сакајќи да бидеме во негово друштво: како да веруваме дека човекот што самиот призна оти учествувал во изборната кражба 1994 година, од 1999 година натаму ќе се грижи за редот во државата?).
Така остана само човекот без биографија! Него можевме да го препорачаме само на “жими мајка”, а тоа никој не го сакаше.
Некој притоа цитираше некаква духовита дама, што рекла дека на овие избори ќе се избира “помеѓу змијата и магарето”. Што ли требаше да значи ова? Американците избираат помеѓу слонот и магарето (симболи на Републиканската и Демократската партија). Зошто сега ние во Македонија “помеѓу змијата и магарето”? Не знам! Само ефектно е како наслов!

Ѓорѓи Марјановиќ