Пред неколку дена, додека пешачев од Пештани накај Охрид ме втаса една темнозелена кола (со странска регистрација), чијшто возач го подзабави возењето со очигледна намера да ме земе (ако сакам). Го разбрав гестот, кренав рака, човекот запре та влегов во колата. Излезе дека е Турчин од Бурса со некаков бизнис во Тирана, што сега на ден-два се враќа дома, а за мене ретка прилика да вежбам турски. Од краткиот разговор посебно ме изненадија неговите фалби на сметка на нашата полиција: не можеше да се изначуди како тоа една земја меѓу Бугарија и Албанија да има полиција толку различна од нивните. За бугарската рече дека била “мафија”, за албанската пак “фукара”: првата од турската до македонската граница знаела без причина да го казни и по шест пати, последнава без срам и перде си барала “бакшиш”.
Фала Богу што мојот турски јазик е повеќе од скромен, па неговите фалби не можев ни да ги коментирам, а уште помалу да ги побивам. А и инаку немаше смисла тоа да го правам: она што го зборуваше и не беше невистина. Па сепак, јас лично имав (и се уште имам) дебели причини да не бидам согласен со неговото ласкаво мислење за нашата полиција. Не затоа што таа за време на комунизмот ме шпионираше, безочно дрско и неприкриено отворајќи ми ги писмата од странство, прислушкувајќи ми го телефонот, кодошејќи ме за секој критички збор кај тогаш единствената непогрешлива партија итн. итн., туку затоа што денес, во слободна, божем-демократска и ѓоа-правна држава не може (или не сака, сеедно) да ми реши еден неверојатно банален проблем: да може кога сакам да влезам, а кога сакам да излезам од сопствената гаража!
За оние што не знаат ќе напомнам дека полни триесет години живеам во една скопска населба што три пати во овој век си го менуваше името: во турско беше Асанбегово, во (српско-)југословенско Сингелиќ, а во суверена Македонија стана Ченто. Пеки! Немам ништо против Методија Андонов, напротив! Па сепак, се ми се чини дека метрополата Скопје би можела малу подостојно да му се оддолжи на првиот претседател на Собранието на Македонија одошто е именувањето со негово име на една бедна монтажна населба на поранешната владејачка (работничка) класа. Само, да не се оддалечувам од темата!
Од пред едно три години една соседка прибра во својот дом некаковси шофер и така го добив Тошке, вистински бисер од комшија, зашто мојата речиси триесетгодишна гаража, изградена со привремена дозвола и согласност на нејзините одамна покојни родители, беше и се уште е поставена на три метри од нејзиниот влез. По некое време новиот комшија почна пред гаражата да паркира едно чудовиште од шлепер, долго десетина и кусур метри. Знаев дека е тоа недопуштено, зашто во Град Скопје уште од социјалистичките времиња постоеше правен акт што определуваше само две места во градот за паркирање вакви возила, а ниедно од нив не се наоѓаше пред мојата гаража.
Со оглед на тоа што сум лојален граѓанин, а во населбата и инаку гледав полно вакви шлепери, приватни автобуси и слични грдосии паркирани кој каде втасал, а најчесто врз тротоарите (на кои претходно беа уништени тенките градски дрвореди), решив да го информирам за појавава министерот на полицијата (оној мој некогашен миленик и штитеник) и, за таа цел, го посетив дома. Не го затеков, но затоа пак си поразговарав со неговата сопруга (моја некогашна студентка) и патем и кажав за смислата на мојата посета. Не се сомневам дека министерот дознал за мојата посета и за појавата на која сакав да му обрнам внимание. Дотолку повеќе што жена му работи во неговиот ресор.
Ниеден од шлеперите, паркирани по тротоарите на Сингелиќ/Ченто, не исчезна по таа посета, а, за возврат, комшијата фати својата лека кола да ми ја паркира пред гаражата така што при секое влегување и излегување мораше првин да се повика да ја истави, а штом ќе влезев/излезев тој повторно ја паркираше на истото место, иако наоколу има простор за најмалу дваесетина автомобили. Зошто правеше така знаат само Бугарите, кои за оваа појава имаат сопствен израз: “македонски инает”!
Еден ден, поднапиен (да не речам трештен пијан) комшијата, настојувајќи да влезе со шлеперот во дворот на бараката (!), ми ја закачи гаражата и тешко ја оштети (еве веќе трета година по ред како зјае без врати и со извиткан покрив!). Повикавме полиција. Дојдоа. Комшијата го однесоа некаде за да му земат крв: подоцна (од суската пресуда по тој повод) дознав дека имал 2,8 промили алкохол во крвта. (Појаснување за оние што не се разбираат во овие мерки: според чл. 122 точка 17 од Кривичниот законик, ако имате 1,5 промили алкохол во крвта вие сте тешко пијани! Како се вика оној што има 2,8 промили, не би можел да ви кажам. Некои велат: отруен!) Следните две години (веќе тече и третата!) за секое влегување и излегување од гаражата беше потребна полициска асистенција. Мојот некогашен миленик и штитеник ги беше инструирал своите потчинети да постапуваат западноевропски софистицирано: ќе дојдеа и со англиска коректност ќе го замолеа господин Тошке да си ја мрдне колата, господин Тошке ќе си ја мрднеше колата, ние ќе влезевме или ќе излезевме, а тој веднаш ќе ја испречеше на истото место, така што при новото влегување/излегување претставата мораше да се повтори според истото сценарио. Таа иста полиција што знае да ве ребне и со две-три илјади казна ако застанете на недозволено место да си купите весник или цигари, никако не успеваше да сфати дека паркирањето пред нечија гаража е исто така прекршок. А бидејќи не можев да верувам дека се работи за глупост, мораше да биде во прашање инструкција одозгора. Затоа кренав раце и од полицијата и од гаражата. Колата ми стои на улица, а гаражата празна!
Во меѓувреме комшијата (со непознат број промили алкохол во крвта) им го уништи на децата кошот околу кој си играа баскет. Во меѓувреме (чув) бил во затвор зашто некому во Кавадарци му го отсекол носот. Постапката во врска со кривичното дело загрозување на безбедноста на сообраќајот се влечка по нашите судови веќе трета година. На ширинката пред мојата гаража постојано си играат деца, меѓу кои и неговото. Кога мислам на тоа што може да се случи ако налета на нив со своите промили пред очите ми излегува само и единствено неговата жена-инвалид, на која пред многу години еден исто таков асолен шофер и го откинал едното стапало. А полицијата (и под новиот министер) само си гледа сеир и “интервенира”, кога сме принудени да ја викнеме. Комшиите крцкаат со заби и скришно пцујат. За проблемот знаат сите, од сообраќајната полиција (што се одзива на телефон 114-522) па се до кај министерот. Едно време сакав да му пишам на новиот министер, а потем кренав раце од таа помисла.
И нека не ме убедува некој дека нема систем во тоа лудило: сценариово мора да е составено на повисоко ниво, за да знае секој во оваа земја што го чека ако се чепка со власта во вид на опозиција!
No comments:
Post a Comment