Независно од тоа каква судбина ја чека акцијата на опозицијата во прилог на референдум за предвремени избори (што во еден здив, само за четири дена, собра над 160 000 потписи!), таа недвосмислено покажа колкав е бројот на незадоволните од изборите ‘94 и колку е на стаклени нозе легитимитетот на денешната македонска власт. Затоа, опозицијата може да биде задоволна, но јас не би ја советувал да се радува премногу, а уште помалу - поради тоа - да очекува некаква правда во земјата или од странство. А еве и зошто!
Паничната реакција на позицијата (која за уште порекордно време успеа да донесе цел еден закон што го немаше во земјава од прогласувањето на нејзината независност до денес) недвосмислено сведочи пред со за димензиите на ужасот што ги опфаќа јуношите од СДСМ при самата помисла на вонредни избори. Толку се изнамачија, кутрите, да ги добијат редовните (а знаеме и како ги добија!), па сега да оделе на вонредни! Малу морген! Затоа, тие (по углед на своите северни едномисленици!), ќе ги употребат сите институционални и вонинституционални средства за опозиционата акција да не види бел дел, иако е јасно дека закон за референдум би морал да се донесе: според законодавството што важеше до моментот на предавањето на потписите во Собранието, акцијата беше законита та презаконита. Тоа што таа не ги исполнува супербирократските услови од новиот закон нема никакво правно значење: Уставот на Република Македонија (чл. 52 ст. 4) изречно пропишува дека “законите не можат да имаат повратно дејство” (освен кога се поповолни за граѓаните, а овој СДСМ-овски бисер тоа секако не е!).
Патем речено ни повикувањето на швајцарските искуства (од страна на министерот на правдата) не држи вода: за ваква иницијатива Швајцарија (со шест и пол милиони жители) бара 20.000 потписи, на Македонија (со одвај два милиони жители) н се потребни рамно 150 000 потписи (!?). Од друга страна (за разлика од несмасните Швајцарци), кај нас спроведената акција не доведе до ниедна сообраќајна незгода, ниту пак до тепачка помеѓу приврзаниците и противниците на иницијативата, што зборува дека стравот на законодавното тело во таа смисла беше неоснован. Само една работа во целата оваа законодавна ујдурма навистина “држи”: повеќе од сигурно е дека, според буквата на сегашниот закон, ниедна граѓанска иницијатива в иднина нема да види бел ден (што, впрочем, и беше главниот мотив за донесување на законов).
Наведениот правдољубив министер не посочи никаков (па ни швајцарски) пример за времето на собирање на потписите: тоа да било само и исклучително работното време! Нашиот уникатен закон би можел да се напаѓа пред Уставниот суд веќе и само по овој основ: тој, имено, едно општограѓанско право го претвора во привилегија на пензионерите и домаќинките, кои единствено може да се сообразат со тајмингот за собирање потписи! За другите тој е скапа (и ризична!) работа: човек треба да појде и да го замоли својот СДСМ директор да му дозволи да оди да го даде својот глас против политиката што ја води директоровата омилена партија, за таа цел неплатено да отсуствува час-два од работата, да потроши сопствени пари за автобуски превоз до собирниот центар и назад (или за такси, ако е од некоја господска партија, како Лигата за демократија, да речеме)...
Уште не се родил будалиот што ќе поверува дека ова бисер-дело на нашиот квази плуралистички парламент е лост за ставање во движење на демократските процеси во земјата! Инаку, каква и да е постапка пред нашите правосудни органи (против овој закон) однапред е осудена на пропаст: во тие органи седат токму оние судии што им беа по волја на СДСМ-овските младинци!
Оние пак, од редовите на опозицијата, што се занесуваат со идејата случајов да го изнесат пред правдољубивата Европа, како да забораваат на фактот дека Сојузот за Македонија и можеше да победи (на оние божем-изборите ‘94) само со милоста на таа иста Европа, што македонскиот народ уште 1903 година ја опеа како “вавилонска блудница”, а што нашата млада генерација, преку графити по сидовите од градските пасажи, од милост си ја вика “курва”. Оние што заборавиле ќе ги потсетам дека токму европските посматрачи еднодушно изјавија оти изборите во Република Македонија (1994!) биле слободни и фер...
Верно, Европа има и асолни правосудни институции. Само, од примерот со спорот против Грција научивме колку време ќе треба за пред нив некој да се избори (ако воопшто се избори!) за правда. Додека да се случи тоа, ќе дојде време за нови (редовни!) избори...
ДНЕВНИК (I,16,13)
No comments:
Post a Comment