НИ ВО ТУРСКО, НУТУ ВО КАУРСКО!

На враќање од Германија (ноември 1994), поттикнат од повеќе страни со прикаските за големата изборна измама, сакав да дознам, според кои правно-државни параметри европските посматрачи ги прогласија македонските Избори ‘94 за “слободни и фер”. За таа цел разговарав со еден дипломат од германската амбасада, што ги следеше изборите како посматрач:
“Господине докторе!”, почнав да распрашувам сократовски, “како се формираат изборните единици во СР Германија?” Одговорот го знаев однапред, се разбира: “Како и кај вас во Македонија: со закон!” “А како се менуваат?”, прашував понатаму со лажна љубопитност. Одговорот (пак) го знаев однапред: “Се разбира, со закон!”, одговори младиот дипломат. “Да не можеби може и административно?”, прашував со невидена наивност. Младиот секретар се исчудуваше на мојата упорност: “Ausgeschlossen!” (За оние што не знаат, ова на германски значи “исклучено”, што ќе рече: невозможно!) “Добро!”, велам потаму, “кога тоа (административно менување на избирачките единици!), да речеме, сепак би се случило кај вас, дали изборите би биле законити (или реков: легитимни, не се сеќавам точно)?” Младиот дипломат ме гледаше строго, небаре сум човек кој не знае што зборува, и решително одговори: “Тоа во Германија не може да се случи!” Инсистирав врз своето: “Господине XY! Јас сосема добро знам дека тоа во Германија не може да се случи. Ве прашувам, кога тоа би се случило, дали според законите на вашата земја тие избори би биле законити, што ќе рече: обврзувачки?” “Не сакам да одговарам на хипотетички прашања!”, гласеше енергичниот дипломатски одговор. “Но, господине прв секретару,” офнав немоќно, “Такво нешто нехипотетички се случи на изборите во Македонија, а вие сепак напишавте и објавивте дека изборите биле слободни и фер?...” “Тоа беше став на мнозинството посматрачи!”, гласеше неумолливиот одговор на Европа!
Ми идеше да го испратам...(да не речам каде), но морав да се воздржам: разговарав со официјална Европа. Така, и без да ми кажат нешто, го дознав она што веќе го знаев: Европа (и светот!) имаа интерес триумфално да победат јуношите од С(К)М и тие мораа да победат! Тоа што изборите беа од сомнителен квалитет немаше никакво значење. Се случи она што веќе беше видено на овие простори по крајот од Големата војна: кога Fitzroy MacLean растреперено му реферирал на премиерот, г. Винстон Черчил, дека изборите во тогашна Југославија не се нималу “чисти”, овој, наводно, му одговорил со телеграма: “Не грижете се, Вие нема да живеете таму!” Тоа е логиката на европската постапка и денес.
Европа отсекогаш се грижела и се грижи само за сопствениот интерес, а него во Македонија може да го застапува единствено партија со апсолутно (овој пат двотретинско!) мнозинство во пармалентот! Само таква партија (според Уставот) може да реши да го мени знамето (и, евентуално, името!), само таква партија може да влезе во (политички сосема непотребна) коалиција со албански партнер и како награда за неговите десет пратенички да му отстапи пет министерски места! На “Старата дама” н беше јасно дека со “слободни и фер” избори таков состав на парламентот не можеше да се постигне! А таа беше (и е!) богата и моќна. Доволно богата и моќна да појде во машка јавна куќа и да си порача две згодни (голи!) момчиња пред неа да водат љубов (лично искуство на Рајан О’ Нил!). И си порача! А Македонија го доби она, што на времето Лигата за демократија го означи како “противприродна коалиција”: сојуз на комунистите и Албанците!
Лично сметам дека двете големи опозициони партии постапија високо морално одбивајќи да водат неприродна љубов пред Старата дама, но не мислам дека нешто ќе изменат укажувајќи без престан на изборниот фалсификат и барајќи вонредни избори. (Впрочем, можеби ни на момчињата во јавната куќа не им е особено пријатно, но што да прават: сиромаштијата е мачна, а од нешто мора да се живее!) Шефот на државата апла порача дека тоа (вонредни избори на барање од народот!) во Европа не е видено последниве сто години! Го немало, значи, ни во турско ниту во каурско, па нема да го има ни кај нас! А стариот господин добро знае што зборува!

ДНЕВНИК (I,22,14)