Сакав да напишам “(СЕКОГАШ) НАПРЕД!”, но, се сетив на пропуштениот состанок кај Чашуле од предминатата среда и се автоцензурирав: да не помисли некој (не дај Боже!) дека си играм мајтап со државотворните момчиња и девојчиња и нивните предизборни вилински приказни: ќе им ја врателе душата на градовите (а кои беа тие клетници што им ја убија?!), ќе ги оживееле селата (што ги запусти опозицијата, нели?!). Особено не сакам да се помисли дека си играм мајтап со нивната презрителна проценка дека со ваква опозиција каква што имаме и не им требале многу марифети за да победат! Зашто добро знам кои беа (и кои се се уште) тие политички али и аждери што направија од Македонија земја без опозиција или, поточно, земја со толку бедна опозиција што и едно вчера испилено (а веќе државотворно) момче да мора од неа да се срами!
Оставам сами да си подразмислите за тие македонцки работи. Јас лично, на народецот македонски веќе одамна немам желба да му помагам. Нему ни Господ, да сака, не може да му помогне. Ако не ми верувате, сетете се на приказната што се раскажува под наслов “Да му умре козата на комшијата!” Кој може да му помогне на народот што ја има само таа една, единствена желба во животот (“Да му умре козата на комшијата!”)? И бидејќи тој народец си е задоволен од младите државотворци, та постојано гласа за нив, зошто да му го расипуваме кеифот? Ако му е арно, нека му е како што му е! Довека (за секогаш)! Затоа, како Кандид, и јас си ја гледам работата, “си ја обработувам својата градината”.
Само, за чудо, пред и по секои избори, постојано ми се вртат во мислите зборовите што му се припишуваат на денес веќе легендарниот генерал де Гол (по загубата на референдумот од 1969 година): “Францускиот народ е стока!” Јас таква работа за македонскиот никогаш не сум рекол, ниту пак ми паѓа на памет да речам. Само, тоа не ми пречи постојано да си правам некои споредби меѓу нас и Французите. И, притоа, една мисла, мора да признам, малу ми го нарушува мирот и сонот: “Ако се тие стока, што ли сме, по ѓаволите, ние?...”
Туку, јас овој пат почнав санс риме ни раисон (би рекле оние што наводно биле стока). А сакав да започнам сосема поинаку! Вака:
Некои од ние што редовно ме читаат ќе се сетат можеби (можеби и не) дека на времето, на ова исто место, по обичај, за да проговорам за денешницата, малу “евоцирав спомени” за минатото. Со оглед на тоа дека тие спомени се веќе објавени (ДНЕВНИК, И, 27, 12: првата бројка е годината, втората бројот, третата страницата) и немаат карактер на новина (што би можела да пречи во предвечерието на новите “слободни и фер избори”) си земам слобода да се цитирам себеси. Елем:
»Година-две по првите парламентарни избори во Македонија во Собранието имаше некаков прием. Се славеше првата или втората годишнина од Уставот ли, од независноста ли, веќе не се сеќавам точно! Бев на чело на Лигата за демократија и - како таков! - се најдов меѓу канетите. Во еден момент, еве ти го пратеникот и мој колега од Универзитетот, г. Х... (СДСМ). Ми приоѓа и, со широка насмевка на “важен фактор”, не стегајќи се воопшто од присуството на пет-шестемина познати со кои разговарав (и нивното подоцнешно евентуално сведочење), ми се обрати со беневолентност на наполеоновска прицеза: “Многу нѝ недостигате во парламентот, професоре! Овој пат ја згрешивме работата. Нејсе! На следните избори ќе уредиме да се најдете меѓу нас!...”
Го погледнав попреку (народот вели: “како крава мртво теле”) и, со мојата пословична тактичност, му возвратив: “Колега Х... Вие очигледно ништо не сте разбрале од она за што се залагам, ако мислите дека би се согласил да влезам во парламентетот на наместени избори!”
Насмевката ја снема, погледот му се вкочани и оттогаш до денес не сме проговориле ни збор. Еднаш се сретнавме во кабинетот на деканот на неговиот факултет. Тогаш тој ме погледна како крава мртво теле, студено ме поздрави, без да ми се обрати...«
Во меѓувреме стана министер (и постојано лета некаде по многубројните странства!), па и поради тоа може да се гледаме само преку телевизија. И тоа еднонасочно: само јас него, тој мене никако, зашто јас на МРТВ-ата не се појавувам (додека е вакво дереџето со нејзината самостојност).
И сега, секојдневно (дури и во ДНЕВНИК) го гледам овој кроток, скромен човек (десна рака на државотворниот јуноша!), со наместена, по малу вкочанета насмевка, како ветува дека за секогаш ќе биде со нас. И постојано си мислам, па си мислам за тоа дали и денес им недостигам во парламентот? И уште си мислам: што е пак тоа толку мачно да те наместат на изборите? Деновиве (вчудоневиден!) дознав дека од хигиенски причини местат еден џентлмен достоен за почит (на времето, како член на Лигата за демократија, зборуваше за тоа дека требало да се биде опозиција макар и само од хигиенски причини): престолнината (а и земјата не помалу!) ни е за никаде! Валкана, глотна, испоганета! Небаре навистина сме решиле да фатиме усвет, па не ни е гајле кому и во каква состојба ќе ја оставиме. Верно, зошто да не дозволиш да те поднаместат? Особено ако се толку добри местачи што и меѓународните посматрачи им оддаваат почит. За Америте и да не зборуваме!
Др Ѓорѓи Марјановиќ
No comments:
Post a Comment