Здружението за заштита на интересите на сопствениците на одземените имоти деновиве се огласи преку својата претседателка за јавно да се зачуди над фактот дека ниеден законски проект во оваа држава не бил толку мистериозен како законот за денационализација. Случајно (или намерно!) сеедно, потписникот на овие редови го брка истиот тој фантом од август 1990 година, кога Лигата за демократија за прв пат го постави прашањето за поништување на комунистичката класна правда.
За оние што не се сеќаваат ќе потсетам дека во тие жешки денови наста изборната програма на првата македонска опозициона партија под мотото: МАКЕДОНИЈА - ПРИСТОЈНО МЕСТО ЗА ЖИВЕЕЊЕ! Во оваа програма, на прво место беа запишани следниве големи (до денес неостварени!) цели:
“1. ПОПРАВАЊЕ НА НАЈБОЛНИТЕ ЗЛА НАПРАВЕНИ ОД КОМУНИСТИТЕ!
Обидувајќи се да го усреќат народот според некои стари, книшки рецепти на т.н. “класици на марксизмот” и според замислите на еден голем домашен социјален експериментатор, комунистите, кога намерно кога ненамерно, сторија многу зла во оваа земја за 45-те години на своето владеење. Лигата за демократија е свесна за тоа дека никогаш не ќе може да се поправат сите нивни грешки и неправди, а особено не на тој начин што секоја поединечна жртва би добила обештетување за претрпените страдања. Едно нешто, меѓутоа, може и мора да се стори:
да се донесе закон за поништување на сите осуди донесени врз основа на високо идеологизираните комунистички кривични закони (за дела на контрареволуционерно загрозување на општественото уредување, непријателска пропаганда, здружување заради непријателска дејност, како и цела низа кривични дела во врска со противењето на влегувањето во селските работни задруги, задолжителниот откуп на селско-стопански производи, недозволеното производство и трговија и слични дела). Осудите врз основа на овие одредби ќе се сметаат за непостоечки, а осудените ќе имаат право да се сметаат и да се декларираат за неосудувани граѓани, за лица што никогаш не дошле во судир со законите на земјата.
2. ДЕНАЦИОНАЛИЗАЦИЈА
На линијата на исправање на комунистичките неправди е и определбата за донесување закони со кои на сопствениците на национализираните земјишни поседи или индустриски, трговски и слични претпријатија (или на нивните наследници) ќе им се врати земјата, индустриските погони, дуќаните, аптеките и сл..
Доколку не е можно физичко враќање, на сопствениците на национализираните добра да им се исплати справедлив надоместок според нивната тогашна пазарна вредност и тоа во пари или акции.”
Толку за неостварените цели на Лигата за демократија! Што беше резултат од овие заложби, на која ни денес никој не може да им најде мана?
Прво но дофатија в раце нашите слободни и независни новинари и, по вообичаената рутина за дискредитирање на непријателот, но направија “антикомунисти”, што на овие простори беше рамно на ставање вон закон! Потоа сторија со што беше можно за да се накоти едно чудо лилипутански партии што ќе го забавуваат народот со (меки и тврди) национални митови, со некаква апстрактна правда, со југословенство, со земјоделство итн. итн. И сето тоа со една единствена цел: да се расцепкаат народните гласови, за да може владејачката партија да продолжи непречено со своето божем-класно владеење (Револутиае гратиа!)!
Тоа и се случи. Тоа и ден-денес се случува! Има едно чудо ситни организации и организациички, што бркаат некои свои (оправдани, се разбира) цели. Едните ги врзува голооточката Голгота, другите комунистичкиот кривичен прогон, трети си ги бараат национализираните, четврти само конфискуваните, петти само експроприраните имоти. Има пет-шест партии наследнички на ВМРО, има барем исто толку демократски партии (само такви или на Македонија, на Турците, на Србите, на Ромите, на Власите! Фали само на Бугарите!), а наспроти нив, монолитниот С(К)М, што уште најмалу педесетина години ќе триумфира на изборите со право да не реши ниеден витален проблем на Македонија, а камоли да исправа неправди што тој самиот (под друго име, под друга боја, под други симболи!) ги направил.
А и не е луд да ги исправа кога секоја таква исправка би значела слабеење на неговата моќ. Меѓу екс-комунистите нема будала подготвена систематски да работи во полза на својата штета, се разбира!
Претседателката на гореспоменатото здружение (залудо!) се надева дека премиерот ќе нашол време за нив, кога такво време нема и не може да го има ни последниот негов министер. Лигата за демократија, на времето, појде директно до шефот на државата. Му го врачи Меморандумот за (ре)приватизација, му ја изложи неговата содржина и го замолие да ја поддржи.Тој ја ислуша делегацијата со неповторлив шарм, се согласи со секој нејзин збор, вети дека ќе стори со што може за тие цели и - ја испрати (веројатно потсмевнувајќи се во себе на нејзината политичка наивност).
Не можам да одолеам, а да не пренесам тука една вистинска анегдота, што Претседателот на сите Македонци нн ја раскажа во пригодата за која сведочам: таму некаде четириесет и некоја година, на излегување од Собранието, видел како толпа партиски активисти влечка по улиците и понижува една група угледни граѓани извикувајќи ги за воени богаташи и предавници. Веднаш се вратил назад и отишол кај првиот човек на Македонија. Вака и вака, му раскажал, ги влечкаат по улици тие и тие, (“а тоа беа луѓе што но помагаа за време на војната”). Првиот човек на Македонија слатко се насмеал на неговата интервенција: “Од секогаш велев дека од тебе комунист не бидува! Па што ако но помагаа? Тие нн се класен непријател, а за него милост нема!”
Тоа беше и остана алфа и омега на комунистичката правда, а на споменатата претседателка и на нејзиното здружение им советувам да не се залажуваат ни со Бранко ни со Бранкоица. Има само еден пат за враќање на имотите: победа над преправените комунисти на изборите! А за тоа треба сила! Треба обединување на силите! И на “заинтересираните граѓани”, и на голооточани, и на вмровците и на демократите! И на Турците и на каурите! А не антишамбрирање по министерски и премиерски кабинети!
ДНЕВНИК (I,55,14)
No comments:
Post a Comment