СДСМ - И СЕ Е МОЖНО!

Перипетиите со Педагошкиот факултет живо ме потсетија на една практика од времето на едноумието, за која инаку сведочам и во мојата автобиографска сотија СТРУЧЕН ТРУД (што неколку книжарници во Скопје и наоколу безнадежно се обидуваат да ја продаваат во испостената земја Македонија): кога главешините на единствената партија ќе сакаа да се отарасат од некој непожелен либерал, анархо-либерал и сл., ќе го повикаа во Градскиот комитет секретарот на соодветната (задолжителна) ОО СКМ и ќе му речеа: вака и вака, или ќе го решите проблемот со тој и тој или ние ќе ја распуштиме вашата основна организација! (Само оние што живееле во најдобриот од сите можни поредоци на светот знаеја каква ужасна перспектива беше тоа: еден факултет, еден институт и слично да остане без авангардата на пролетаријатот!) Притоа на повиканиот никогаш не му даваа ништо црно на бело: тоа требаше да се реши во духот на нашиот самоуправен социјализам (со човечко лице).

Секретарот ќе појдеше на факултетот или на институтот или сл., и исто толку неформално ќе им го кажеше на членовите на секретаријатот она што му го беа рекле во Комитетот. Секој од нив ќе им го кажеше тоа (во четири очи) на оние што му беа блиски и така на следниот состанок имаше критична маса за одлука во духот на сугестијата.

Ако отпосле се покажеше дека одлуката била утка (недемократска или кој знае каква), виновни беа само и единствено самоуправувачите. Впрочем, оние од комитетот формално и не постоеја: иди па докажи дека така ти рекле. А и да докажеш (Бог да чува!), пак нигде не пишува дека тоа за тебе било задолжително.

Јуношите од денес владејачкиот СДСМ, ги немаат, се разбира, хипотеките на едноумната партија, туку само нејзините пари, нејзините згради, нејзината инфраструктура и, што е најважно, нејзиниот неуништив дух! Од друга страна, сега е плурализам, сега нема ОО-и, ОК-и, ГК-и, УК-и, ЦК-и и новото време си бара нови решенија: ќе треба ли да се реши прашањето на некојси таму проблематичен декан, со неговите луѓе, со неговите студенти, со неговата администрација едноставно ќе се формира нов факултет, а на стариот (кому што, според законот, не смее да му фали ни влакно од главата), како на ненужен просто нема да му се даваат пари. Впрочем, и чуму му се, кога нема ни професори, ни асистенти, ни студенти, ни студентски прашања, ни хигиеничари (да не речам чистачки).

Така, на СДСМ-овците (и на нивните чесни коалициони партнери) никој жив не може да им префрли дека укинале еден факултет, член на Универзитетот Св. Кирил и Методиј, дека грешиле душа по однос на автономијата на Универзитетот. Кој сака да види како тешко навистина се укинува еден факултет треба само да ги прелиста старите (подврзани) примероци на нашите дневни весници во врска Факултетот за безбедност: таму има рокови, правна сигурност за вработените, таму се решава судбината на наставниот кадар, на асистентите, таму се решаваат безброј материјални прашања. Таму постапката на укинување ќе потрае до 21 столетие!

Во одлуката на владата за формирање нов Педагошки факултет разбирливо нема ништо од тоа. Таа не е деструктивна. Таа е креативна! Таа само создава нешто ново, уверена дека старото ќе си одумре само од себе, како растение што не го вадите.

Па сепак, мене оваа одлука некако и премногу ми мириса на оној министер за наука што на времето (пред да стане министер за образование) самиот изјавуваше дека ништо не разбира од образование. Сега гледам дека жената зборувала вистина. Дека, на времето (презафатена со проблемите на синдикатот во самоуправното социјалистичко општество), никогаш и не научила што е тоа факултет, Универзитет, а особено, што е тоа автономија на Универзитетот.

Што е најстрашно во оваа мачна приказна, владата (составена од едно чудо универзитетски професори и министер за образование кој е универзитетски наставник) пројавува крајно презрение спрема човечкиот интегритет на универзитетските професори и асистенти: знаејќи дека живеачката (голото преживување) е на прво место, таа воопшто не се сомнева дека новиот факултет може да го состави од персоналот на стариот. Напротив, сигурна е дека тие понижени и навредени луѓе ќе ја подвиткаат опашката и ќе се глават да работат на тој нов Педагошки факултет.

Ако пак професорите, асистентите и помошниот персонал неочекувано решат да покажат дека се сепак луѓе а не паричка за поткусурување, дека не сакаат да одат на владиниот, новиот, паралелен Педагошки факултет во секое време ќе може да се состави со припадниците од онаа етничка група што само ние во Македонија не смееме да ја викаме онака како што чувме дека ја нарекува г. Фатос Нано (без, за чудо, тоа воопшто да звучи навредливо!). А тие ќе бидат послушни, зашто го добиле она што отсекогаш го сакале: високообразовна институција на својот преубав мајчин јазик.

Во тоа може да се верува! Зашто во неа тие ќе си ги решаваат работите како што сакаат: ќе си прават наставни планови и програми во кои нема да има ништо за митскиот народ што го измислила Коминтерната, ќе си ја прошируваат дејноста на се нови и нови подрачја, а потем по потреба, кога факултетот ќе им стане преголем, ќе предложат да се подели на неколку нови: факултет за физика, факултет за хемија, итн. итн. и додека да се свртиш околу себе, Македонија го добила она што тие отсекогаш го барале. Притоа, на секоја прослава на Денот на Знамето ќе си пуштаат плочи со химната на нашиот западен сосед, ќе си го изразуваат својот идентитет со неговото знаме, итн. итн. (А ако некој и се реши да ги учи на лојалност спрема македонската државата, чиишто граѓани се, тука е мадам Рен & комп. да им ги заштити повредените малцински права). Митскиот македонски народ само чисто технички ќе ја плаќа егзистенцијата на нивните политичко-научно-наставни институции. И тоа - не особено долго: само додека да се оствари бесата дадена во Тетово, дека денес или утре, со добро или со сила, тој народ (да не речам кој) од Албанија, Косово и Македонија ќе живее во една држава.

Така, новиот владин Педагошки факултет е можеби само пробен балон за тоа како да се реши деликатното прашање на американско-албанскиот Little River University? Кој знае? Со СДСМ - се е можно!