ОРОСПИЈАТА ОД ТРУБАРЕВО

Некаде пред земјотресот, едно лудо младо приправниче од Општинскиот суд Скопје II налета на ороспијата од Трубарево: беше поднела тужба за навреда против некој што и рекол дека е таква. Приправничето, штотуку испилено (уште тогаш сакаше да соли памет!), ја викна во својата канцеларија и фати да ја убедува да не се резили млада, влечкајќи се по судови, а таа пак да лелека како животот и бил тежок, како не само што ја навредувале, туку не ретко кревале и рака врз неа. И (неочекувано за младото учено приправниче) го крена здолништето та фати да му ги покажува модринките од тепање. Во тој момент влезе судијата и - “ги фати на дело”!
Фала Богу, беше разбран човек, та воопшто не се посомнева во одбраната на приправничето: “Залудо си го губите времето, колега! Таа жена има по четири-пет вакви тужби месечно и добро заработува со нив.” Лудото, младо наскоро разбра и како: ќе и рече ли некој во селото дека е ороспија, таа него веднаш на суд! Кога судијата ќе го прашаше тужениот, точно ли е тоа, овој, неук во правото, наивно ќе речеше: “Да бе, господин судија! Тоа сите го знаат. Нам, на селаните, ни бара пет илјади. Вам, господин човек, ќе ви даде и за илјада...” Потоа, држ натаму - држ наваму, и дамата, по десетина минути натегање со тужениот, “со тешко срце” ќе се согласеше да ја повлече тужбата, ако и плати “чест навреда”. (Така велеше!) И ќе си излезеше од судот со 10.000 кеш (за споредба: една приправничка месечна плата тогаш беше 35.000 динари!), а ни тужениот не си одеше без ништо: сега знаеше еден важен урок од правото: ороспија не ороспија, немаш право така да и кажеш. Инаку, ќе ти страда џебот!
Не знам зошто, туку ороспијата од Трубарево беше првата работа што ми падна на памет кога прочитав во ДНЕВНИК дека нашиот министер за внатрешни работи им се извинил на новинарите. Не оти некој не знае дека има еден куп новинари што работат за полицијата. Само, никој нема право тоа јавно да го каже (а најмалу министерот!). Тоа е работата! Дотолку повеќе што живее(в)ме во систем кој се темели врз соработка на “свесните граѓани” со сините ангели-чувари. Затоа, министерот, народски речено, беше плукнал во изворот од кој пиеше.
Патем речено, на времето слична работа му се беше “откачила” и на неговиот претходник, кој беше рекол дека знае кои професори од неговата куќа биле тастери на полицијата за време на комунизмот. Кога при една средба со него му кажав дека на факултетот се крена голема врева околу оваа изјава, тој, со својата фамозна (медицинарите би рекле: конгенитална!) смисла за цинизам рече: “Да, да, згрешив! Требаше да ги кажам имињата!” Но, не ги кажа, и не мораше ни да им се извинува. А тие знаеја дека тој знае, па си молчеа. Сега тоа е заборавена работа, па од нив државата (како од “свесни граѓани”) и натаму ќе може да ги регрутира своите врвни експерти за внатрешна и надворешна употреба.
Затоа (да ми прости глодурот на ДНЕВНИК!), Чокревски никого не посрамоти, ниту пак себеси се посрамоти. Скромно мислам дека неговото јавно извинување до новинарите не е ништо поинакво од оние 10.000 (предземјотресни!) динари на тужениот од почетокот на овој напис!
Инаку, мене лично многу ме бендиса прикаската за интерпелацијата на “либералите”. Тие мора да си мислат оти свршиле убава работа: ем добро знаеја кои се тие новинари на продавање (да не речам како во насловот!), на кои мислеше министерот, ем фатија да го бранат новинарството (како такво!) од неговата агресивност. Само, многу се мамат ако се надеваат на (воз)вратка од благодарното новинарство. Либералите, без оглед на тоа колку се богата (“директорска”) партија, сепак немаат со што да ги платат куртизаните на власта.
Крајот од приказната (јавното извинување на министерот на полицијата!), меѓутоа, мене воопшто не ми замириса на хепиенд! Дека новинарството е сила знаеме сите и без министерот, а за тоа, од време на време (да речеме во предизборната кампања!), и дополнително се свестуваме. Затоа и не ме радува многу ветувањето: “Додека сум јас во МВР досијеа за новинарите нема да има!”.
Се разбира дека би сакал да нема досијеа за новинарите (ни за продадените ни за недопирливите). Би сакал да нема такви досијеа за професорите (ни за тастерите ни за морално-политички неподобните). Би сакал да нема ни прислушни уреди по кабинетите (“функционални се, но не функционираат”, ми беше речено од еден што тоа мораше да го знае еџ оффицио). И воопшто, би сакал оваа држава да нема потреба од тастери, цинкароши, доушници, клети шпиони. Како старински човек упорно мислам дека не е асолна државата што се темели врз вакви основи! Ниедна таква не опстанала долго. На крајот или пропаднала или морала да се реформира. Трето нема! Државата Македонија ова очигледно се уште не го разбрала.

ДНЕВНИК (I,109,9)